Το περιβόητο debate έγινε και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις όλοι βγήκαν κερδισμένοι. Ο καθένας μάλιστα υποστηρίζει (για μία ακόμα φορά) ότι ήταν ο μοναδικός κερδισμένος από αυτή την τηλεοπτική "αναμέτρηση". Δεν το λένε άμεσα, αλλά τα λόγια των συνεργατών τους και των παρατρεχάμενων δημοσιογραφίσκων αυτό υποδηλώνουν.
Όχι, δεν το είδα το debate. Το έμαθα την τελευταία στιγμή, την ώρα που όλοι οι πρωταγωνιστές κατευθύνονταν στο πάλκο, για να πει ο καθένας τα λογάκια που του είπαν και να κινηθεί όπως του είπαν. Μαριονέτες; Όχι, δεν υπάρχει λόγος να το πει κανείς αυτό! Εξάλλου αυτό δεν είναι το βασικό συμπέρασμα που μπορεί να βγει από τη "μονομαχία" αυτή. Προσωπική άποψη; Από αυτή τη μονομαχία δεν πρέπει να βγει κανένα συμπέρασμα. 700.000 λιγότεροι άνθρωποι σε σχέση με το 2004 παρακολούθησαν τους πολιτικούς αρχηγούς να βγάζουν παράλληλους μονολόγους.
Αυτός είναι ο λόγος που έγινε αυτό το μονόπρακτο; Να βγει ο καθένας να πει τους μονολόγους του (με δυνατότητα μιας διευκρινιστικής ερώτησης) και να πάνε στο σπιτάκι τους; Υποτίθεται ότι έτσι, οι αναποφάσιστοι θα είναι πλέον σε θέση να αποφασίσουν; Οι μόνοι αναποφάσιστοι που είναι πλέον σε θέση να ξέρουν ποιον θα ψηφίσουν είναι εκείνοι που ψηφίζουν εκείνον που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ο νικητής. Ακόμα όμως και αυτοί οι τελευταίοι τον νικητή τον ξέρουν πριν την τελευταία αναμέτρηση.
Οι εκλογές ήρθαν, θα γίνουν και η ζωή θα κληθεί να συνεχιστεί όπως πάντοτε! Ναι, η ζωή προχωράει, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρή ή όχι είναι αυτό σαν πραγματικότητα.
Δεν πάει πολύς καιρός που χάσαμε 68 Έλληνες στις φωτιές στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια (έτσι θα μείνουν στην ιστορία, σαν να μην καίγονταν και αλλού σπίτια και δάση). Δεν πάει πολύς καιρός που χάσαμε την Πελοπόννησο και την Εύβοια.
Το ξεχάσαμε κιόλας; Μήπως κάναμε το χρέος μας στέλνοντας λίγα χρήματα μέσω μιας Τράπεζας ή μέσω του Τηλεμαραθωνίου; Μήπως θα πάμε να ψηφίσουμε για να δείξουμε τους ενόχους ή αυτούς που κατά τη γνώμη μας θα μας δώσουν τη λύση;
Η ψήφος-καταδίκη για τις φωτιές είναι μια καμμένη ψήφος, όπως καμμένα είναι τα δάση, τα χωριά, οι άνθρωποι γιατί ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε το τελευταίο κόμμα είναι κατάλληλο ή ικανό να διορθώσει την κατάσταση.
Η βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε δεν περιορίζεται στα λίγα ευρώ που θα βάλουμε σε έναν τραπεζικό λογαριασμό.
Η βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε δεν έχει σχέση με το τι θα κάνουμε σε λίγες μέρες μπροστά στην κάλπη. Σε όλα τα κόμματα, σε όλες τις παρατάξεις υπάρχουν ικανοί, λιγότερο ικανοί και παντελώς ανίκανοι άνθρωποι. Οι τελευταίοι συχνά επιπλέουν σαν κλασικοί φελλοί!
Καθημερινά αποδεικνύουμε όλοι μας ότι ζούμε σε μια χώρα "που τη λατρεύουν οι Θεοί της, αλλά τη μισούν οι κάτοικοί της", όπως πολύ εύστοχα είχε πει παλιότερα ένας γνωστός Φιλέλληνας. Ζούμε σε μια χώρα που οι ξένοι την αγαπούν και τη θαυμάζουν περισσότερο από εμάς τους ίδιους. Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι: "σε ποιον θα εμπιστευτούμε το μέλλον μας", γιατί τότε η απάντηση είναι "σε κανέναν από όσους υπάρχουν". Στην ερώτηση "ποιός είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος για να βοηθήσει τη χώρα μας" η απάντηση είναι απλή: "ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί".
Αν νομίζετε ότι στις 16 Σεπτεμβρίου λήγουν τα προβλήματά μας αν κάνουμε το υποκειμενικό μας χρέος στην κάλπη, τότε είστε γελασμένοι! Οι ερωτήσεις θα μείνουν για μία ακόμα φορά αναπάντητες...
Αυτός είναι ο λόγος που έγινε αυτό το μονόπρακτο; Να βγει ο καθένας να πει τους μονολόγους του (με δυνατότητα μιας διευκρινιστικής ερώτησης) και να πάνε στο σπιτάκι τους; Υποτίθεται ότι έτσι, οι αναποφάσιστοι θα είναι πλέον σε θέση να αποφασίσουν; Οι μόνοι αναποφάσιστοι που είναι πλέον σε θέση να ξέρουν ποιον θα ψηφίσουν είναι εκείνοι που ψηφίζουν εκείνον που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ο νικητής. Ακόμα όμως και αυτοί οι τελευταίοι τον νικητή τον ξέρουν πριν την τελευταία αναμέτρηση.
Οι εκλογές ήρθαν, θα γίνουν και η ζωή θα κληθεί να συνεχιστεί όπως πάντοτε! Ναι, η ζωή προχωράει, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρή ή όχι είναι αυτό σαν πραγματικότητα.
Δεν πάει πολύς καιρός που χάσαμε 68 Έλληνες στις φωτιές στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια (έτσι θα μείνουν στην ιστορία, σαν να μην καίγονταν και αλλού σπίτια και δάση). Δεν πάει πολύς καιρός που χάσαμε την Πελοπόννησο και την Εύβοια.
Το ξεχάσαμε κιόλας; Μήπως κάναμε το χρέος μας στέλνοντας λίγα χρήματα μέσω μιας Τράπεζας ή μέσω του Τηλεμαραθωνίου; Μήπως θα πάμε να ψηφίσουμε για να δείξουμε τους ενόχους ή αυτούς που κατά τη γνώμη μας θα μας δώσουν τη λύση;
Η ψήφος-καταδίκη για τις φωτιές είναι μια καμμένη ψήφος, όπως καμμένα είναι τα δάση, τα χωριά, οι άνθρωποι γιατί ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε το τελευταίο κόμμα είναι κατάλληλο ή ικανό να διορθώσει την κατάσταση.
Η βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε δεν περιορίζεται στα λίγα ευρώ που θα βάλουμε σε έναν τραπεζικό λογαριασμό.
Η βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε δεν έχει σχέση με το τι θα κάνουμε σε λίγες μέρες μπροστά στην κάλπη. Σε όλα τα κόμματα, σε όλες τις παρατάξεις υπάρχουν ικανοί, λιγότερο ικανοί και παντελώς ανίκανοι άνθρωποι. Οι τελευταίοι συχνά επιπλέουν σαν κλασικοί φελλοί!
Καθημερινά αποδεικνύουμε όλοι μας ότι ζούμε σε μια χώρα "που τη λατρεύουν οι Θεοί της, αλλά τη μισούν οι κάτοικοί της", όπως πολύ εύστοχα είχε πει παλιότερα ένας γνωστός Φιλέλληνας. Ζούμε σε μια χώρα που οι ξένοι την αγαπούν και τη θαυμάζουν περισσότερο από εμάς τους ίδιους. Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι: "σε ποιον θα εμπιστευτούμε το μέλλον μας", γιατί τότε η απάντηση είναι "σε κανέναν από όσους υπάρχουν". Στην ερώτηση "ποιός είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος για να βοηθήσει τη χώρα μας" η απάντηση είναι απλή: "ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί".
Αν νομίζετε ότι στις 16 Σεπτεμβρίου λήγουν τα προβλήματά μας αν κάνουμε το υποκειμενικό μας χρέος στην κάλπη, τότε είστε γελασμένοι! Οι ερωτήσεις θα μείνουν για μία ακόμα φορά αναπάντητες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου