Το κείμενο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα απλό σχόλιο στο post του Zyklon B σχετικά με τις ευρωεκλογές. Σαν καινούρια story teller όμως, θέλω να πω μια δική μου ιστορία. Θα κρατήσω μόνο ένα πράγμα από το κείμενο του Zyklon B, όχι όμως κάποια φράση, ή ιδέα του. Θα κρατήσω την ειλικρίνειά του και ειλικρινά θα παραθέσω τις δικές μου απόψεις.
Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων, που δεν κατεβαίνουν να ψηφίσουν, αν και ξέρω πως αυτό δεν είναι το σωστό. Η ψήφος κατά το σύνταγμά μας είναι λειτουργικό καθήκον, υποχρέωση δηλαδή και όχι δικαίωμα. Κι όμως η αποχή πλέον είναι μεγαλύτερη από τη συμμετοχή. Κάποιοι λένε πως δε θέλουν να γίνουν συνένοχοι στα εγκλήματα που οι αρχηγοί του κράτος διαπράττουν σε βάρος των πολιτών. Άλλοι δε βρίσκουν κάτι που να τους εκφράζει. Άλλοι δεν ψάχνουν καν να βρουν τι τους εκφράζει. Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία: Εκείνοι που πιστεύουν σε κάποια ιδεολογία, αλλά απελπίζονται βλέποντας πως δεν υπάρχουν πια άνθρωποι να την ακολουθούν, για το καλό αυτού του τόπου.
«Μας λένε να πιστεύουμε στις ιδέες και όχι στους ανθρώπους, γιατί οι άνθρωποι μπορεί να αποτύχουν, να συλληφθούν, να σκοτωθούν ή να ξεχαστούν, ενώ οι ιδέες μπορούν ακόμα και μετά από χρόνια να αλλάξουν τον κόσμο» αναφέρεται στην αρχή της αγαπημένης μου ταινίας. Κι όμως, οι ιδέες παίρνουν ζωή από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι το μέσο με το οποίο οι ιδέες αλλάζουν τον κόσμο.
Πλέον οι πολιτικοί αυτής της χώρας, δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα να αλλάξουν την πραγματικότητά της, υιοθετούν μία και μόνη ιδέα: «Το συμφέρον πάνω από όλα!». Έχουν ξεχάσει πως κρατούν στα χέρια τους την τύχη ενός ολόκληρου λαού, ενός ολόκληρου τόπου και το μόνο το οποίο φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρούν τόσο δεδομένα τα όποια αξιώματά τους, που δεν κρίνουν σκόπιμο ούτε καν να κάνουν αυτό για το οποίο εξελέγησαν: να διεκδικούν το καλύτερο για την Ελλάδα.
Το χειρότερο όλων είναι πως σε μία θεωρητικά δημοκρατική χώρα, δεν έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε αυτούς που πραγματικά θέλουμε να κυβερνούν τη χώρα μας, αλλά να αποφασίσουμε ποιο σχήμα από τα προτεινόμενα είναι το λιγότερο κακό, ποιος είναι ο μονόφθαλμος μεταξύ των τυφλών. Και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, αξιώματα όπως αυτά των αρχηγών των πολιτικών παρατάξεων, των βουλευτών, των υπουργών ή και του ίδιου του πρωθυπουργού ανατίθενται με σχεδόν απευθείας διαδοχή σε γιους (ή και κόρες), ανιψιούς, κουμπάρους, γαμπρούς κλπ.
Ποιον γιο ή ανιψιό να ψηφίσω εγώ λοιπόν, όταν βλέπω μια κοινωνία και μια οικονομία υπό κατάρρευση, μια παιδεία σε συνεχή αναβρασμό, μια πλήρη αδιαφορία για την εξωτερική πολιτική και μια σειρά από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις; Πώς να εκτονώσω την οργή μου για όσα συμβαίνουν γύρω μου; Να δώσω την ψήφο μου σε ανάξιους ανθρώπους που κουβαλάνε στους ώμους τους μια ιδεολογία που δεν μπορούν να στηρίξουν, ή σε ιδέες που θεωρώ έως και καταστροφικές για τη χώρα και εκφράζονται από ανθρώπους τουλάχιστον γραφικούς, μήπως και κάποιος πιάσει το «μήνυμα»;
Έτσι απέχω και ελπίζω να είναι αυτή η τελευταία φορά.
Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων, που δεν κατεβαίνουν να ψηφίσουν, αν και ξέρω πως αυτό δεν είναι το σωστό. Η ψήφος κατά το σύνταγμά μας είναι λειτουργικό καθήκον, υποχρέωση δηλαδή και όχι δικαίωμα. Κι όμως η αποχή πλέον είναι μεγαλύτερη από τη συμμετοχή. Κάποιοι λένε πως δε θέλουν να γίνουν συνένοχοι στα εγκλήματα που οι αρχηγοί του κράτος διαπράττουν σε βάρος των πολιτών. Άλλοι δε βρίσκουν κάτι που να τους εκφράζει. Άλλοι δεν ψάχνουν καν να βρουν τι τους εκφράζει. Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία: Εκείνοι που πιστεύουν σε κάποια ιδεολογία, αλλά απελπίζονται βλέποντας πως δεν υπάρχουν πια άνθρωποι να την ακολουθούν, για το καλό αυτού του τόπου.
«Μας λένε να πιστεύουμε στις ιδέες και όχι στους ανθρώπους, γιατί οι άνθρωποι μπορεί να αποτύχουν, να συλληφθούν, να σκοτωθούν ή να ξεχαστούν, ενώ οι ιδέες μπορούν ακόμα και μετά από χρόνια να αλλάξουν τον κόσμο» αναφέρεται στην αρχή της αγαπημένης μου ταινίας. Κι όμως, οι ιδέες παίρνουν ζωή από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι το μέσο με το οποίο οι ιδέες αλλάζουν τον κόσμο.
Πλέον οι πολιτικοί αυτής της χώρας, δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα να αλλάξουν την πραγματικότητά της, υιοθετούν μία και μόνη ιδέα: «Το συμφέρον πάνω από όλα!». Έχουν ξεχάσει πως κρατούν στα χέρια τους την τύχη ενός ολόκληρου λαού, ενός ολόκληρου τόπου και το μόνο το οποίο φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρούν τόσο δεδομένα τα όποια αξιώματά τους, που δεν κρίνουν σκόπιμο ούτε καν να κάνουν αυτό για το οποίο εξελέγησαν: να διεκδικούν το καλύτερο για την Ελλάδα.
Το χειρότερο όλων είναι πως σε μία θεωρητικά δημοκρατική χώρα, δεν έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε αυτούς που πραγματικά θέλουμε να κυβερνούν τη χώρα μας, αλλά να αποφασίσουμε ποιο σχήμα από τα προτεινόμενα είναι το λιγότερο κακό, ποιος είναι ο μονόφθαλμος μεταξύ των τυφλών. Και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, αξιώματα όπως αυτά των αρχηγών των πολιτικών παρατάξεων, των βουλευτών, των υπουργών ή και του ίδιου του πρωθυπουργού ανατίθενται με σχεδόν απευθείας διαδοχή σε γιους (ή και κόρες), ανιψιούς, κουμπάρους, γαμπρούς κλπ.
Ποιον γιο ή ανιψιό να ψηφίσω εγώ λοιπόν, όταν βλέπω μια κοινωνία και μια οικονομία υπό κατάρρευση, μια παιδεία σε συνεχή αναβρασμό, μια πλήρη αδιαφορία για την εξωτερική πολιτική και μια σειρά από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις; Πώς να εκτονώσω την οργή μου για όσα συμβαίνουν γύρω μου; Να δώσω την ψήφο μου σε ανάξιους ανθρώπους που κουβαλάνε στους ώμους τους μια ιδεολογία που δεν μπορούν να στηρίξουν, ή σε ιδέες που θεωρώ έως και καταστροφικές για τη χώρα και εκφράζονται από ανθρώπους τουλάχιστον γραφικούς, μήπως και κάποιος πιάσει το «μήνυμα»;
Έτσι απέχω και ελπίζω να είναι αυτή η τελευταία φορά.
