Δεν ξέρω ποια ήταν η αφορμή αυτού του κειμένου. Η επόμενη μέρα των ευρωεκλογών; Η επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή της Κυριακής; Διάφορες συζητήσεις τον τελευταίο καιρό; Οι σκέψεις είναι πολλές, χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά και όταν προσπαθώ να τις αποτυπώσω στο χαρτί μπερδεύονται ακόμα περισσότερο!
Δεν ξέρω τι περίμενε ο πολύς κόσμος από τις χτεσινές εκλογές. Περίμενε να στείλει το περιβόητο μήνυμά του σε όσους έχουν την εξουσία στα χέρια τους; Και ποιος είπε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι σε θέση να το ερμηνεύσουν σωστά και, στη συνέχεια, να το αξιοποιήσουν προς όφελος της χώρας μας; Δεν τάσσομαι υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού αρχηγού. Δεν τάσσομαι υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού φορέα, αν και είμαι, εδώ και πολλά χρόνια μέρος του λεγόμενου «κομματικού μηχανισμού» κάποιου από αυτά. Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν…
Χτες το πρωί παρακολουθούσα το Χρήστο Γιανναρά να συζητάει με γνωστούς «δημοσιογράφους» σε κάποιο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό αναφορικά με τη δημοκρατία. Ο ένας από τους δύο «δημοσιογράφους», απευθυνόμενος στον Χ. Γιανναρά, είπε το «αυτονόητο»: «Μα έχουμε δημοκρατία, γιατί μπορεί ο καθένας να λέει τη γνώμη του». Η απάντηση ήρθε απόλυτα αυθόρμητα: «Μα δημοκρατία δεν είναι να λέει ο καθένας ό,τι του κατέβει. Δημοκρατία είναι να λειτουργούν οι θεσμοί!»
Όποτε διαβάζω την επιφυλλίδα του συγκεκριμένου ανθρώπου αισθάνομαι πόσο μικρός είμαι. Αισθάνομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω τη δυνατότητα να έρχομαι σε επαφή με την άποψη του συγκεκριμένου ανθρώπου, αναφορικά με ένα θέμα της καθημερινής ζωής που εκείνος αξιολογεί σαν σημαντικό. Μπορεί κανείς να τον χαρακτηρίσει απαισιόδοξο. Αναρωτιέμαι αν ο ίδιος έχει ουσιαστικούς λόγους να αισθάνεται περισσότερο αισιόδοξος.
Ζούμε σε μια χώρα που το δίπολο ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ υπάρχει πάνω από 25 χρόνια. Και κάθε χρόνο λέμε κάθε πέρυσι και καλύτερα. Και ενώ όλοι συμφωνούμε σε αυτό, κανένας δεν ασχολείται με το πώς θα αλλάξει αυτό. Και φυσικά δεν ασχολούνται και τα πολιτικά κόμματα, από την οργανωτική τους βάση μέχρι την κορυφή της άτυπης αυτής πυραμίδας.
Τον Γ. Παπανδρέου Jr τον γνωρίσαμε σαν αποτυχημένο Υπουργό Παιδείας και Εξωτερικών, που έμεινε στην ιστορία για τα άπταιστη χρήση της αγγλικής γλώσσας (σε αντίθεση με την ελληνική) και για τις επιδόσεις του στο χορό. Πολύ συμπαθής άνθρωπος, φυσιογνωμικά τουλάχιστον, που όμως δεν μπορεί να πείσει κάποιον ότι μπορεί να αντέξει το βάρος του ονόματός του.
Ο Κώστας Καραμανλής του 2009 δε θυμίζει σε τίποτα τον Κώστα Καραμανλή του 1996 όταν εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Παρέλαβε ένα διαλυμένο κομματικό μηχανισμό και η αλήθεια είναι ότι έκανε πάλι τη Νέα Δημοκρατία παράταξη. Με είχε εκπλήξει θετικά όταν, πριν τις εκλογές του 2000, υιοθέτησε την Πρόταση Παιδείας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και την ενσωμάτωσε στο κυβερνητικό του πρόγραμμα. Θεώρησε τότε ότι οι νέοι που ζουν στα Πανεπιστήμια είναι αρμοδιότεροι από τον ίδιο στο να καταγράφουν τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και να προτείνουν λύσεις για αυτά. Αισθάνθηκα πραγματικά δικαιωμένος γιατί εκείνο το βιβλιαράκι των 30 σελίδων είχε βγει έπειτα από συζητήσεις των μελών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ανά την Ελλάδα και δεν ήρθε ουρανοκατέβατο όπως σε άλλες νεολαίες. Τότε πίστεψα ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός αρχηγός είχε κάτι που έλειπε από τους υπόλοιπους. Είχε όραμα! Από τις εκλογές του 2000 πέρασαν 9 χρόνια αλλά η αίσθηση των πολλών, μαζί και η δική μου, είναι ότι το όραμα αυτό κάπου αντικαταστάθηκε από συμβιβασμούς σε πράγματα που ήταν φαινομενικά αδιαπραγμάτευτα.
Χτες κληθήκαμε να προσέλθουμε στις κάλπες για να εκλέξουμε αντιπροσώπους μας για την ευρωβουλή. Εκπροσώπους από κόμματα χωρίς όραμα, με επικεφαλής πολιτικούς-μικρογραφίες του παρελθόντος. Και όμως, αυτοί μας αξίζουν. Και ας τους απέρριψε το 50% των κατοίκων αυτής της χώρας με την αποχή τους και το 30% όσων ψήφισαν (υποστηρίζοντας κάποιο άλλο κόμμα). Πόσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί θεώρησαν καθήκον τους να καταψηφίσουν αυτούς τους ανθρώπους; Πόσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί απλά βαριόντουσαν την όλη διαδικασία; Πόσοι γκρινιάζουν κάθε μέρα για τα προβλήματα γύρω μας και αρκούνται στο να γκρινιάζουν; Πόσοι εξοργίζονται με όσα συμβαίνουν και αποφασίζουν πρώτα να βελτιώσουν τον εαυτό τους και μετά να απαιτούν από τους υπόλοιπους να βελτιωθούν; Γιατί να αξιώνουμε όραμα από τους πολιτικούς μας όταν δεν το απαιτούμε καθημερινά; Το «υγιέστερο» κομμάτι της κοινωνίας μας τρέχει από το σχολείο (ή το Πανεπιστήμιο) στο φροντιστήριο και αντίστροφα και στον ελεύθερο χρόνο του πηγαίνει για καφέ ή σε κάποιο πάρτυ. Κάποτε οι νέοι… Τώρα πια, απλά βαριούνται. Βαριούνται να διαμορφώσουν άποψη. Βαριούνται να ασχοληθούν…
Όχι, δεν είμαι απαισιόδοξος γιατί το κόμμα που υποστηρίζω ήρθε δεύτερο στις χτεσινές εκλογές. Είμαι απαισιόδοξος γιατί είμαι σίγουρος ότι κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δε θα ασχοληθεί με το να δώσει όραμα στους κατοίκους αυτής της χώρας. Είμαι απαισιόδοξος γιατί κανένας δεν απαιτεί από τους πολιτικούς μας το όραμα…
Δεν ξέρω τι περίμενε ο πολύς κόσμος από τις χτεσινές εκλογές. Περίμενε να στείλει το περιβόητο μήνυμά του σε όσους έχουν την εξουσία στα χέρια τους; Και ποιος είπε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι σε θέση να το ερμηνεύσουν σωστά και, στη συνέχεια, να το αξιοποιήσουν προς όφελος της χώρας μας; Δεν τάσσομαι υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού αρχηγού. Δεν τάσσομαι υπέρ του ενός ή του άλλου πολιτικού φορέα, αν και είμαι, εδώ και πολλά χρόνια μέρος του λεγόμενου «κομματικού μηχανισμού» κάποιου από αυτά. Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν…
Χτες το πρωί παρακολουθούσα το Χρήστο Γιανναρά να συζητάει με γνωστούς «δημοσιογράφους» σε κάποιο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό αναφορικά με τη δημοκρατία. Ο ένας από τους δύο «δημοσιογράφους», απευθυνόμενος στον Χ. Γιανναρά, είπε το «αυτονόητο»: «Μα έχουμε δημοκρατία, γιατί μπορεί ο καθένας να λέει τη γνώμη του». Η απάντηση ήρθε απόλυτα αυθόρμητα: «Μα δημοκρατία δεν είναι να λέει ο καθένας ό,τι του κατέβει. Δημοκρατία είναι να λειτουργούν οι θεσμοί!»
Όποτε διαβάζω την επιφυλλίδα του συγκεκριμένου ανθρώπου αισθάνομαι πόσο μικρός είμαι. Αισθάνομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω τη δυνατότητα να έρχομαι σε επαφή με την άποψη του συγκεκριμένου ανθρώπου, αναφορικά με ένα θέμα της καθημερινής ζωής που εκείνος αξιολογεί σαν σημαντικό. Μπορεί κανείς να τον χαρακτηρίσει απαισιόδοξο. Αναρωτιέμαι αν ο ίδιος έχει ουσιαστικούς λόγους να αισθάνεται περισσότερο αισιόδοξος.
Ζούμε σε μια χώρα που το δίπολο ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ υπάρχει πάνω από 25 χρόνια. Και κάθε χρόνο λέμε κάθε πέρυσι και καλύτερα. Και ενώ όλοι συμφωνούμε σε αυτό, κανένας δεν ασχολείται με το πώς θα αλλάξει αυτό. Και φυσικά δεν ασχολούνται και τα πολιτικά κόμματα, από την οργανωτική τους βάση μέχρι την κορυφή της άτυπης αυτής πυραμίδας.
Τον Γ. Παπανδρέου Jr τον γνωρίσαμε σαν αποτυχημένο Υπουργό Παιδείας και Εξωτερικών, που έμεινε στην ιστορία για τα άπταιστη χρήση της αγγλικής γλώσσας (σε αντίθεση με την ελληνική) και για τις επιδόσεις του στο χορό. Πολύ συμπαθής άνθρωπος, φυσιογνωμικά τουλάχιστον, που όμως δεν μπορεί να πείσει κάποιον ότι μπορεί να αντέξει το βάρος του ονόματός του.
Ο Κώστας Καραμανλής του 2009 δε θυμίζει σε τίποτα τον Κώστα Καραμανλή του 1996 όταν εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Παρέλαβε ένα διαλυμένο κομματικό μηχανισμό και η αλήθεια είναι ότι έκανε πάλι τη Νέα Δημοκρατία παράταξη. Με είχε εκπλήξει θετικά όταν, πριν τις εκλογές του 2000, υιοθέτησε την Πρόταση Παιδείας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και την ενσωμάτωσε στο κυβερνητικό του πρόγραμμα. Θεώρησε τότε ότι οι νέοι που ζουν στα Πανεπιστήμια είναι αρμοδιότεροι από τον ίδιο στο να καταγράφουν τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και να προτείνουν λύσεις για αυτά. Αισθάνθηκα πραγματικά δικαιωμένος γιατί εκείνο το βιβλιαράκι των 30 σελίδων είχε βγει έπειτα από συζητήσεις των μελών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ανά την Ελλάδα και δεν ήρθε ουρανοκατέβατο όπως σε άλλες νεολαίες. Τότε πίστεψα ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός αρχηγός είχε κάτι που έλειπε από τους υπόλοιπους. Είχε όραμα! Από τις εκλογές του 2000 πέρασαν 9 χρόνια αλλά η αίσθηση των πολλών, μαζί και η δική μου, είναι ότι το όραμα αυτό κάπου αντικαταστάθηκε από συμβιβασμούς σε πράγματα που ήταν φαινομενικά αδιαπραγμάτευτα.
Χτες κληθήκαμε να προσέλθουμε στις κάλπες για να εκλέξουμε αντιπροσώπους μας για την ευρωβουλή. Εκπροσώπους από κόμματα χωρίς όραμα, με επικεφαλής πολιτικούς-μικρογραφίες του παρελθόντος. Και όμως, αυτοί μας αξίζουν. Και ας τους απέρριψε το 50% των κατοίκων αυτής της χώρας με την αποχή τους και το 30% όσων ψήφισαν (υποστηρίζοντας κάποιο άλλο κόμμα). Πόσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί θεώρησαν καθήκον τους να καταψηφίσουν αυτούς τους ανθρώπους; Πόσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί απλά βαριόντουσαν την όλη διαδικασία; Πόσοι γκρινιάζουν κάθε μέρα για τα προβλήματα γύρω μας και αρκούνται στο να γκρινιάζουν; Πόσοι εξοργίζονται με όσα συμβαίνουν και αποφασίζουν πρώτα να βελτιώσουν τον εαυτό τους και μετά να απαιτούν από τους υπόλοιπους να βελτιωθούν; Γιατί να αξιώνουμε όραμα από τους πολιτικούς μας όταν δεν το απαιτούμε καθημερινά; Το «υγιέστερο» κομμάτι της κοινωνίας μας τρέχει από το σχολείο (ή το Πανεπιστήμιο) στο φροντιστήριο και αντίστροφα και στον ελεύθερο χρόνο του πηγαίνει για καφέ ή σε κάποιο πάρτυ. Κάποτε οι νέοι… Τώρα πια, απλά βαριούνται. Βαριούνται να διαμορφώσουν άποψη. Βαριούνται να ασχοληθούν…
Όχι, δεν είμαι απαισιόδοξος γιατί το κόμμα που υποστηρίζω ήρθε δεύτερο στις χτεσινές εκλογές. Είμαι απαισιόδοξος γιατί είμαι σίγουρος ότι κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δε θα ασχοληθεί με το να δώσει όραμα στους κατοίκους αυτής της χώρας. Είμαι απαισιόδοξος γιατί κανένας δεν απαιτεί από τους πολιτικούς μας το όραμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου