Οι απορίες ενός ακροατή

Ο "αρχηγός" της "αξιωματικής" "αντιπολίτευσης" μιλάει στη Βουλή... Τρία λάθη σε τρεις λέξεις!
Αρχηγός; Καλύτερα "υποψήφιος αρχηγός", γιατί σαν τέτοιος μίλησε σήμερα στη Βουλή. Σαν να προσπάθησε εναγωνίως να μαζέψει κουκιά για τις επερχόμενες εκλογές! Και οι τρεις υποψήφιοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ έτσι μίλησαν σήμερα. Με αυτή τους την ιδιότητα!
Αξιωματική; Τίτλος τιμής είναι πλέον αυτό;
Αντιπολίτευση; Από πού και έως πού; Εκτός και αν η έννοια της αντιπολίτευσης και ειδικά της αξιωματικής είναι το να λέει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται η εκάστοτε κυβέρνηση.
Σήμερα με άφησε άφωνο ο (λογικά για λίγες μέρες ακόμα) αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς μπορεί να μιλήσει κάποιος 20' και να κάνει μόνο ερωτήσεις. Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος που πριν από 2 εβδομάδες καταψηφίστηκε από τους Έλληνες. Δεν είναι ο ρόλος μου να αποκρυπτογραφήσω το "μήνυμα των εκλογών" για κανένα από τα κόμματα της Βουλής. Ερωτήσεις και όχι θέσεις.
Μας θύμισε το "Χώρα" επί κυβερνήσεως Κων. Καραμανλή, αλλά δεν αναφέρθηκε στο πώς το κόμμα του μεταπήδησε από την περιβόητη ατάκα "Βυθίσατε το Χώρα" στην επίσης αλησμόνητη ατάκα του επόμενου ακριβώς αρχηγού του "ευχαριστούμε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών...".
Μας θύμισε ότι χάρη των προσωπικών του ζεϊμπέκικων και χωρίς να ανοίξει "μύτ'", μπήκε η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εκείνος ξέχασε την... μύτ' του Οτσαλάν που άνοιξε από τις μπουνιές των Τούρκων κατά τη σύληψή του (υπουργός Εξωτερικών ο Πάγκαλος), και ξέχασε το 'ναι' στο σχέδιο Α(υ)νάν που ξεστόμισε πριν καν απαντήσει ο ελληνο-κυπριακός λαός. Ξέχασε το ότι η Κύπρος μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί ήταν και είναι η μοναδική χώρα που ικανοποιούσε όλες τις προϋποθέσεις ένταξης. Αν είναι να θυμόμαστε μόνο τα ζεϊμπέκικα, τότε καλύτερα να ξεχάσουμε όλοι μας να χορεύουμε ζεϊμπέκικο.
Μας θύμισε ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από το 1996 έως το 2004 ήταν από τις πιο επιτυχημένες κυβερνήσεις. Ξέχασε όμως να μας πει ότι το 47% των Ελλήνων τις απέρριψαν το 2004! Ξέχασε να μας πει ότι οι γύρω-γύρω του πολιτικοί και μη μανδαρίνοι, κατηγορούν αυτή τη στιγμή το Βενιζέλο και το Σημίτη που τον στηρίζει σαν τον δεξιό πόλο μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Κάτι δε δένει όμως...
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού!
Οι πολιτικοί γιατί να είναι εκείνοι που θα λένε μονίμως τη μισή αλήθεια;

Η κενότητα αντιμέτωπη με την καπηλεία

του Xρήστου Γιανναρά

Σε αυτό το ελάχιστο της Δημοκρατίας που είναι ο εμπορευματοποιημένος κοινοβουλευτισμός, κατορθώνει η κοινωνία να εκφράζεται με την ποσόστωση προτιμήσεων έστω και από ευτελέστατο δυναμικό πολιτικών της δυνάμεων. Κατά τούτο, το αποτέλεσμα των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου 2007, με τη γλώσσα των αριθμών, γλώσσα των ποσοστώσεων, ήταν ελπιδοφόρο.

Η ψήφος των πολιτών χάρισε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ισχυρό ράπισμα αφύπνισης, αφορμή και πρόσχημα για αλλαγή, επιτέλους, της ηγεσίας του. Ο προκλητικά ολίγιστος αρχηγός υποχρεώνεται να περάσει στο περιθώριο. Αν τον διαδεχθεί ο μάλλον επικρατέστερος, άκρως προσοντούχος Θεσσαλονικέας δελφίνος, το επίπεδο των απαιτήσεων θα μεταβληθεί ριζικά στο σύνολο πολιτικό πεδίο – όχι μόνο στο συγκεκριμένο κόμμα. Θα απαιτούνται άλλοι δείκτες ευφυΐας για να αντέξει κανείς ηγετικές ευθύνες σε οποιοδήποτε κόμμα. Και η ευφυΐα, έστω μακιαβελική, αν συνδυάζεται με δημιουργικές φιλοδοξίες και αντανακλαστικά πολύπλευρης καλλιέργειας, είναι ασύγκριτα προτιμότερη από τη μετριότητα, έστω την ηθικότερη.
Εναλλακτική λύση μη χείρων για την ανάθεση της εξουσίας δεν υπήρχε. Ετσι η εντολή διακυβέρνησης παρέμεινε στους δραματικά ανεπαρκείς, αλλά με ποσοστά που τους εξαναγκάζουν να σοβαρευτούν (αν εκβιάζεται η σοβαρότητα). Αν, λ.χ., δεν εξασφαλίσουν με άψογη επιτελική οργάνωση τη δημόσια τάξη, την απρόσκοπτη λειτουργία της ζωής στην πρωτεύουσα, αν συνεχίσουν θρασύτατες μειοψηφίες να καταλύουν στους δρόμους τη δημοκρατία, θα οδηγηθεί και η κυβέρνηση συντομότατα σε ντροπιαστική πτώση. Αν δεν αναζητήσουν, ούτε τώρα, κοινωνικούς στόχους για την εκπαιδευτική τους πολιτική, αν δεν διαφοροποιηθούν από τον μεταπρατικό, επαρχιώτικο μηδενισμό των «προοδευτικών» αντιπάλων τους, θα εξαναγκαστούν σε παραίτηση όταν σχολειά και πανεπιστήμια θα είναι και πάλι φέουδα θριαμβικής κυριαρχίας ψυχανώμαλων υπερασπιστών της αγραμματοσύνης και της αναίδειας.
Κορυφαίο συναγόμενο ελπίδας η βούληση των ψηφοφόρων να εξοβελίσουν από το κοινοβούλιο τη μέχρι χθες υπουργό Παιδείας. Για μια επιπλέον φορά η ελλαδική κοινωνία δήλωσε με την απερίφραστη γλώσσα των ψήφων τα όρια της ανοχής της. Ανέχεται συμπλεγματικούς ή όποιας άλλης αιτιολογίας ακκισμούς αρνησιπατρίας και τάχα κοσμοπολιτισμού, αλλά όχι απεριόριστα. Η ελλαδική κοινωνία, κατά ένα κρίσιμο για το εκλογικό αποτέλεσμα ποσοστό, αντλεί αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια από την ιστορική της ταυτότητα, τη νοσταλγία για την άλλοτε πολιτιστική της ιδιοπροσωπία, την άλλοτε γλώσσα της, τα σημάδια που άφησε στον στίβο του ανθρώπινου πολιτισμού η μεταφυσική της αναζήτηση. Αυτά όλα η πρώην υπουργός Παιδείας τα δολιεύτηκε. Και η ψήφος των πολιτών την έστειλε σπίτι της.
Την ανοχή τους απέναντι στην υπονόμευση του συλλογικού αυτοσεβασμού, των ερεισμάτων αξιοπρέπειας, την οριοθέτησαν οι ψηφοφόροι και με το να δώσουν είσοδο στη Βουλή σε ένα κόμμα που κραυγάζει, σχεδόν κωμικά, τον καιροσκοπικό εθνικισμό και την τάχα φιλορθοδοξία του. Ισως δεν είχε άλλο τρόπο το εκλογικό σώμα να διαδηλώσει τον θυμό του για τη συμπλεγματική επαρχιωτίλα της αρνησιπατρίας και για τον απροκάλυπτο λακεδισμό των κομμάτων εξουσίας.
Πάντως, για νουνεχείς πολίτες, είναι σίγουρη ντροπή να υπερασπίζει η καπηλεία την ελλείπουσα γνησιότητα όταν πρόκειται για τα μέγιστα και τίμια της ελληνικότητας, δηλαδή του πολιτισμού. Σε κατ’ επίφασιν ελληνεπώνυμο κοινοβούλιο.
Αυτόν τον θυμό κρίσιμης μερίδας ψηφοφόρων προσπάθησαν τα κόμματα εξουσίας να τον κατευνάσουν προεκλογικά με ρητορική ψευδολογία. Και τα δυο βρέθηκαν να πιπιλάνε τη λέξη «Ελλάδα»: Το ένα βεβαιώνοντας «Μαζί πάμε την Ελλάδα μπροστά», το άλλο αναμηρυκάζοντας «Μαζί για την Ελλάδα». Αν οποιοσδήποτε άλλος, σε συνθήκες μη προεκλογικές, ανέφερε τη λέξη «Ελλάδα» ή «πατρίδα» στα κομματικά περιβάλλοντα εξουσίας, η χλεύη και οι προπηλακισμοί θα σηκώνονταν σύννεφο: Ο «ελληνάρας», ο «εθνικιστής», ίσως και ο «φασίστας» θα ήταν τα κοσμητικά επίθετα που θα εισέπραττε ο τολμητίας. Ομως για προεκλογικό παραμύθιασμα των αφελών, με τη λέξη «Ελλάδα» σαν φύλλο συκής, συνθηματολογούσαν ακόμα και οι πειθήνιοι προπαγανδιστές της Πλεκτάνης Ανάν όσο και οι ασύστολοι αμύντορες του θλιβερού βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού.
Το εκλογικό σώμα προέκρινε το μη χείρον: Να δώσει οριακή πλειοψηφία στους δραματικά ανίκανους. Ωστόσο, η εύνοια δεν επηρέασε τους ευνοηθέντες, φάνηκε αυτό ολοφάνερα στη συγκρότηση του καινούργιου κυβερνητικού σχήματος: Κυριάρχησαν και πάλι φτηνές, μικρονοϊκές σκοπιμότητες εσωκομματικών ισορροπιών. Φανερός στόχος όχι η ποιότητα η ικανή να αναμετρηθεί με τις ουσιώδεις ανάγκες, αλλά απλώς η ανακύκλωση των φθαρμένων. Η πορεία είναι επομένως προδιαγεγραμμένη. Ενα κόμμα που εξέφερε λόγο προεκλογικό ανατριχιαστικής κενότητας, χωρίς το παραμικρό σημάδι καινοτόμου τόλμης, δημιουργικής έμπνευσης, ετοιμότητας για γόνιμες ρήξεις, λόγο που προϋπέθετε τον άνθρωπο μόνο σαν πεπτικό σωλήνα, αυτό το κόμμα θα κληθεί ως κυβέρνηση να αναμετρηθεί με τον αδίστακτο αμοραλισμό και την προγραμματισμένη βία μιας γιγαντωμένης στο κοινοβούλιο πλαστογραφίας της Αριστεράς.
Αριστερά σημαίνει κοινωνιοκεντρικές, όχι ατομοκεντρικές (ατομικών συμφερόντων: οικονομικών ή ψυχολογικών - βιτσιόζικων) προτεραιότητες. Οχι οι λίγοι να ηδονίζονται βασανίζοντας τους πολλούς, όχι τους νόμους να τους ορίζει η βία των μειοψηφιών στους δρόμους. Απαθέστατοι και ολίγιστοι οι ηγέτες των «κομμάτων εξουσίας» άκουγαν στο προεκλογικό «ντιμπέιτ» των «πολιτικών αρχηγών» τους δύο εκπροσώπους της συντεχνιακής καπηλείας να εμφανίζουν σαν «Αριστερά» ωμή αντικοινωνική θρασύτητα και απειλητικό τσαμπουκά:«Τι σημασία έχουν οι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή, τους νόμους τους ανατρέπει ο λαός στους δρόμους»!
Και δεν βρέθηκε εκείνη τη στιγμή ένας από τους πολιτικούς ή τους δημοσιογράφους με στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, να ζητήσει εισαγγελική παρέμβαση και ετυμηγορία Συνταγματικού Δικαστηρίου για τη δυνατότητα να καλύπτει ο νόμος τη συμμετοχή στις εκλογές «κομμάτων» που αρνούνται τον νόμο, χλευάζουν την αρχή της πλειοψηφίας, απορρίπτουν προγραμματικά τους όρους λειτουργίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Κυρίως, «κομμάτων» που ευτελίζουν και ατιμάζουν το κοινωνιοκεντρικό όραμα της Αριστεράς, τη θυσιαστική ανιδιοτέλεια των μαρτύρων αυτού του οράματος, για χάρη ελεεινών συνασπισμένων συμφερόντων εξουσιολαγνείας και βολέματος.
Η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος συνετή, αλλά ο χειμώνας προμηνύεται βαρύς. Η χώρα είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά καμένη, η μεθοδική υποβάθμιση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας αρχίζει να δίνει καρπούς εφιαλτικούς.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007 στην Καθημερινή της Κυριακής

9+1 Ερωτήσεις έλαβαν (?) απάντηση

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, η Greenpeace έστειλε σε όλα τα κόμματα 10 ερωτήσεις αναφορικά με την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Οι απαντήσεις που έλαβε παρατίθενται εδώ...

Δε θα μπω για την ώρα σε σχολιασμό των απαντήσεων. Προτιμώ να αφήσω τα πρώτα σχόλια σε εσάς.

no comments...

Περί εκλογικών αλχημειών...

Δύο νύχτες πριν τις εκλογές, σε μία προεκλογική περίοδο που πολλοί χαρακτηρίζουν ως πολύ σύντομη, ως αναιμική, σαν να μη θυμίζει σε τίποτα παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις. Τι θα περίμενε κανείς τη στιγμή που όλοι αναγνωρίζουν ότι το συντρηπτικά μεγαλύτερο μέρος της σημερινής νεολαίας έχει απαξιώσει τις παρατάξεις και τα κόμματα και έχει σαν μόνο λάβαρο την απάθεια απέναντι στην κρίση του συστήματος; Τι θα περίμενε κανείς τη στιγμή που το σημαντικότερο γεγονός την τελευταία περίοδο, αυτό το πυρκαγιών γίνεται βορά στο όποιο μικροκομματικό όφελος;

Προσωπικά όμως βρίσκω πολλές ομοιότητες με παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις...
Οι δημοσιογράφοι, που για μία ακόμα φορά μας δείχνουν ποιος είναι ο ορισμός της στρατευμένης δημοσιογραφίας με τις στημένες ερωτήσεις και τοποθετήσεις τους, είτε συμμετέχοντας σε συζητήσεις, είτε συντονίζοντάς τες.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, που για μία ακόμα φορά ξεθάβει το (από καιρό) θαμμένο τσεκούρι του σκληρού ροκ έναντι της πάλαι ποτέ Δεξιάς. Είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της σκόπιμης κατασκευής ενός εχθρού, ο οποίος θα ξυπνήσει τα αρχέγονα ένστικτα της αυτοσυντήρησης άρα και της (ενδεχόμενης) συστράτευσης με το ΠΑΣΟΚ. Ναι, ίσως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του! Ίσως είναι μια ακόμα ένδειξη του τελευταίου βρυχυθμού του "θηρίου" πριν παραδώσει πνεύμα. Ο χρόνος περνάει και η κοινωνία όμως προχωράει μπροστά. Προσπαθεί να εξελιχτεί και όλα τα κατάλοιπα του παρελθόντος μένουν εκεί, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ώστε να τα ξεθάβουμε απλά και μόνο για να μην τα επαναλαμβάνουμε. Τη δεκαετία του 80 την έζησα στα θρανία του Δημοτικού και το τέλος της με βρήκε στο Γυμνάσιο. Την πάλαι ποτέ Δεξιά δεν την έζησα, επομένως δεν τη θυμάμαι. Θυμάμαι όμως τις κλαδικές και τους κλαδάρχες. Θυμάμαι τις πράσινες κάρτες κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων. Θυμάμαι τότε, στην πρώτη από τις τρεις αναμετρήσεις του 89 και του 90 έναν αστυνομικό, να μου κάνει με τα δάχτυλα το σήμα της νίκης μέσα από το τζάμι του περιπολικού, στα κρυφά, για να μην τον δει ο συνάδελφός του. Ήμουν στο διπλανό αυτοκίνητο ανεμίζοντας μια γαλάζια σημαία με τον πυρσό, σύμβολο για πολλούς ξεθωριασμένο πλέον. Αυτή η εικόνα έμεινε μέσα στο μυαλό μου, ήμουν 12 χρονών τότε...
Τι άλλο μου θυμίζει τα παλιά;
Η απουσία πολιτικών επιχειρημάτων, η απουσία λογικών επιχειρημάτων. Είναι αυτό που ονομάζουμε ξύλινη γλώσσα ίσως, ή αλλιώς, το "πώς μπορείς να μιλάς 20 λεπτά, χωρίς να λες τίποτα". Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι πολιτικοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Πιστεύω ότι σκόπιμα επιδιώκουν να μιλούν έτσι. Προτιμούν να μη χρειάζεται να σκεφτούμε τι είπαν (ώστε να το κρίνουμε και ενδεχόμενα να το κατακρίνουμε), από το να χρειαστεί να σκεφτούν εκείνοι τι μπορούν να κάνουν για να είναι λίγο πιο χρήσιμοι σε εμάς, στην πατρίδα μας, στους εαυτούς τους, τους ίδιους! Με έχει κουράσει αυτού του είδους η πολιτική και αυτού του είδους οι πολιτικοί. Αισθάνομαι ότι δε μου/μας αξίζουν.
Ο εκλογικός νόμος. Πόσο τυχαίο φαίνεται το γεγονός ότι ο εκάστοτε εκλογικός νόμος του ΠΑΣΟΚ ευνοεί τη μη ύπαρξη ισχυρών κυβερνήσεων; Το 1989 και ο εκλογικός νόμος-τέρας του μακαρίτη του Κουτσόγιωργα (ο γνωστός και σαν κουτσο-νόμος) είναι τόσο μακριά, και όμως τόσο επίκαιρα. 46% των έγκυρων ψηφοδελτίων και 150 έδρες στη Βουλή. Σήμερα; Τη στιγμή που γύρω μας βλέπουμε πολλά, δυσεπίλυτα προβλήματα, όλοι ασχολούνται με την πιθανή (ή μη) αυτοδυναμία της ΝΔ. Ξαφνικά μάλιστα, 48 ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες φάνηκε και το ΠΑΣΟΚ να ανησυχεί αναφορικά με τη δική του αυτοδυναμία (λέμε τώρα).
Χρειαζόμαστε ισχυρές κυβερνήσεις;
Προσωπική άποψη; Σαφέστατα.
Γιατί; Μα απλά γιατί όταν κάνουμε ζήτημα μία πορεία στο κέντρο της Αθήνας 20.000 ατόμων και αξιώνουμε με βάση αυτή να αρθεί ένα νομοσχέδιο ή να παραιτηθεί ένας υπουργός (όταν η κυβέρνηση υποστηρίζεται από 165 Βουλευτές), τι θα συνέβαινε αν η κυβέρνηση είχε οριακή πλειοψηφία, ή ήταν κυβέρνηση συνεργασίας κομμάτων; Να αναφέρω σαν σημείωση σε αυτό ότι στις εκλογές του 2004, στην Α' Αθηνών, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αθροιστικά πήραν περί τις 60.000 ψήφους, ενώ στη Β' Αθηνών 156.000 ψήφους. Τόσο εξωφρενικός φαίνεται ο αριθμός των 20.000 διαδηλωτών! Ή μήπως οι πορείες είναι μέτρο σύγκρισης του πόσο αντιλαϊκός είναι ένας νόμος;
Τι άκρατος καιροσκοπισμός είναι αυτός που ωθεί το ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που αισθάνεται ότι χάνει τον έλεγχο των εκλογικών αναμετρήσων παρά την ελεγχόμενη μετακίνηση στρατιωτών σε μονοεδρικές περιφέρειες λίγο πριν τις εκλογές και τις σωρηδών ελληνοποιήσεις, να αλλάζει τον εκλογικό νόμο προς μία και μοναδική κατεύθυνση: την αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Τι παραπάνω θα μπορούσα να περιμένω; Το ΠΑΣΟΚ ζητούσε εκλογές 5 μήνες και δεν είχε κατασταλάξει στην επιλογή του επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας! Ζήτησε λοιπόν από έναν άνθρωπο που ανέλαβε την υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς πριν 8 μήνες να την παρατήσει και να ασχοληθεί με τις εθνικές εκλογές. Όχι, δεν τις μπέρδεψε με τις φοιτητικές εκλογές που γίνονται (ούτως ή άλλως) κάθε χρόνο. Μπορεί το εκλογικό αποτέλεσμα να έχει την ίδια χρωματική απόχρωση, παρόλα αυτά όμως άλλο είναι οι βουλευτικές, άλλο οι δημοτικές και άλλο οι εθνικές εκλογές. Τουλάχιστον για κάποιον που μπορεί να κάνει αυτή τη διάκριση και να βάλει κάποιο πλάνο στο κόμμα του...

Debate πολιτικών αρχηγών

Το περιβόητο debate έγινε και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις όλοι βγήκαν κερδισμένοι. Ο καθένας μάλιστα υποστηρίζει (για μία ακόμα φορά) ότι ήταν ο μοναδικός κερδισμένος από αυτή την τηλεοπτική "αναμέτρηση". Δεν το λένε άμεσα, αλλά τα λόγια των συνεργατών τους και των παρατρεχάμενων δημοσιογραφίσκων αυτό υποδηλώνουν.

Όχι, δεν το είδα το debate. Το έμαθα την τελευταία στιγμή, την ώρα που όλοι οι πρωταγωνιστές κατευθύνονταν στο πάλκο, για να πει ο καθένας τα λογάκια που του είπαν και να κινηθεί όπως του είπαν. Μαριονέτες; Όχι, δεν υπάρχει λόγος να το πει κανείς αυτό! Εξάλλου αυτό δεν είναι το βασικό συμπέρασμα που μπορεί να βγει από τη "μονομαχία" αυτή. Προσωπική άποψη; Από αυτή τη μονομαχία δεν πρέπει να βγει κανένα συμπέρασμα. 700.000 λιγότεροι άνθρωποι σε σχέση με το 2004 παρακολούθησαν τους πολιτικούς αρχηγούς να βγάζουν παράλληλους μονολόγους.
Αυτός είναι ο λόγος που έγινε αυτό το μονόπρακτο; Να βγει ο καθένας να πει τους μονολόγους του (με δυνατότητα μιας διευκρινιστικής ερώτησης) και να πάνε στο σπιτάκι τους; Υποτίθεται ότι έτσι, οι αναποφάσιστοι θα είναι πλέον σε θέση να αποφασίσουν; Οι μόνοι αναποφάσιστοι που είναι πλέον σε θέση να ξέρουν ποιον θα ψηφίσουν είναι εκείνοι που ψηφίζουν εκείνον που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ο νικητής. Ακόμα όμως και αυτοί οι τελευταίοι τον νικητή τον ξέρουν πριν την τελευταία αναμέτρηση.
Οι εκλογές ήρθαν, θα γίνουν και η ζωή θα κληθεί να συνεχιστεί όπως πάντοτε! Ναι, η ζωή προχωράει, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρή ή όχι είναι αυτό σαν πραγματικότητα.
Δεν πάει πολύς καιρός που χάσαμε 68 Έλληνες στις φωτιές στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια (έτσι θα μείνουν στην ιστορία, σαν να μην καίγονταν και αλλού σπίτια και δάση). Δεν πάει πολύς καιρός που χάσαμε την Πελοπόννησο και την Εύβοια.
Το ξεχάσαμε κιόλας; Μήπως κάναμε το χρέος μας στέλνοντας λίγα χρήματα μέσω μιας Τράπεζας ή μέσω του Τηλεμαραθωνίου; Μήπως θα πάμε να ψηφίσουμε για να δείξουμε τους ενόχους ή αυτούς που κατά τη γνώμη μας θα μας δώσουν τη λύση;
Η ψήφος-καταδίκη για τις φωτιές είναι μια καμμένη ψήφος, όπως καμμένα είναι τα δάση, τα χωριά, οι άνθρωποι γιατί ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε το τελευταίο κόμμα είναι κατάλληλο ή ικανό να διορθώσει την κατάσταση.
Η βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε δεν περιορίζεται στα λίγα ευρώ που θα βάλουμε σε έναν τραπεζικό λογαριασμό.
Η βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε δεν έχει σχέση με το τι θα κάνουμε σε λίγες μέρες μπροστά στην κάλπη. Σε όλα τα κόμματα, σε όλες τις παρατάξεις υπάρχουν ικανοί, λιγότερο ικανοί και παντελώς ανίκανοι άνθρωποι. Οι τελευταίοι συχνά επιπλέουν σαν κλασικοί φελλοί!
Καθημερινά αποδεικνύουμε όλοι μας ότι ζούμε σε μια χώρα "που τη λατρεύουν οι Θεοί της, αλλά τη μισούν οι κάτοικοί της", όπως πολύ εύστοχα είχε πει παλιότερα ένας γνωστός Φιλέλληνας. Ζούμε σε μια χώρα που οι ξένοι την αγαπούν και τη θαυμάζουν περισσότερο από εμάς τους ίδιους. Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι: "σε ποιον θα εμπιστευτούμε το μέλλον μας", γιατί τότε η απάντηση είναι "σε κανέναν από όσους υπάρχουν". Στην ερώτηση "ποιός είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος για να βοηθήσει τη χώρα μας" η απάντηση είναι απλή: "ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί".
Αν νομίζετε ότι στις 16 Σεπτεμβρίου λήγουν τα προβλήματά μας αν κάνουμε το υποκειμενικό μας χρέος στην κάλπη, τότε είστε γελασμένοι! Οι ερωτήσεις θα μείνουν για μία ακόμα φορά αναπάντητες...