Του Zan Koen*
Πριν από λίγες μέρες η Ευρώπη (και φυσικά και η Ελλάδα) γιόρτασε την «Ημέρα Μνήμης Εβραίων Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος», με τελετές, ομιλίες και καταθέσεις στεφάνων.Και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος γεννάται το ερώτημα αν η μέρα αυτή πρέπει να αφορά μόνο τους Εβραίους και όχι και τα άλλα θύματα που πέθαναν στα στρατόπεδα των ναζί, όπως Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, αντιστασιακοί και ψυχικά ασθενείς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το 95% των θυμάτων του Ολοκαυτώματος ήταν Εβραίοι και πέθαναν μόνο και μόνο επειδή ήταν Εβραίοι. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που πολλοί Εβραίοι πιστεύουν πως το Ολοκαύτωμα είναι αποκλειστικά δική τους τραγωδία και ως εκ τούτου η Ημέρα Μνήμης τούς ανήκει.
Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι το Ολοκαύτωμα, αυτό το τρομερό έγκλημα της ανθρωπότητας, δεν είναι θέμα αριθμών. Είναι θέμα τερατώδους νοοτροπίας. Δεν έχει σημασία αν πέθαναν περισσότεροι Εβραίοι ή Τσιγγάνοι κ.ά.
Το έγκλημα του Ολοκαυτώματος είναι ότι αθώοι άνθρωποι πήγαν στους θαλάμους αερίων μόνο και μόνο διότι είχαν την ατυχία να γεννηθούν με κάποια ιδιαιτερότητα που δεν άρεσε στους ναζί, όπως Εβραίοι, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, ψυχικά ασθενείς.
Με άλλα λόγια, τα «άλλα» θύματα, δηλαδή πλην των Εβραίων, σφαγιασθήκανε για τους ίδιους λόγους που σφαγιασθήκαμε και εμείς οι Εβραίοι.
Αυτό είναι που κάνει το Ολοκαύτωμα ιδιαίτερο και δεν υπάρχει, και ελπίζω να μην υπάρξει δεύτερο στην Ιστορία. Παρένθεση, όσοι ταυτίζουν το Ολοκαύτωμα με τα διαδραματιζόμενα στο Ισραήλ και τα κατεχόμενα εδάφη, ή αντιστόρητοι είναι ή βλάκες ή και τα δύο. Κλείνει η παρένθεση.
Προσωπικά πιστεύω πως η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος πρέπει να συμπεριλαμβάνει όλα τα θύματα των ναζί και όχι μόνο Εβραίους. Ναι μεν είχαμε τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων αλλά το Ολοκαύτωμα δεν είναι αριθμητική.
Αν ήταν στο χέρι μου η ημέρα μνήμης θα ήταν «Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος και Ρατσισμού».
Το Ολοκαύτωμα είναι ένα ρατσιστικό έγκλημα και ο ρατσισμός πρέπει να καταπολεμάται παντού και πάντα. Και όσο περισσότεροι ανήκουν στο κίνημα αυτό τόσο λιγότερες οι πιθανότητες να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.
Ας θυμηθούμε τι είπε ο καθολικός ιερέας Νιμέγιερ: «Οταν έπιασαν τους Εβραίους δεν φώναξα διότι δεν ήμουν Εβραίος. Οταν έπιασαν τους κουμμουνιστές δεν φώναξα διότι δεν ήμουν κουμμουνιστής. Οταν έπιασαν εμένα φώναξα αλλά δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει».
ΥΓ.: Και εγώ έχασα οικογένεια στο Ολοκαύτωμα, όπως τους παππούδες μου από την πλευρά του πατέρα μου, την αδελφή της μάνας μου, ενώ ο πατέρας μου ήταν διασωθείς «απόφοιτος» του Αουσβιτς. Αυτά για να μη νομιστεί ότι μιλάω επειδή η οικογένειά μου δεν θρήνησε θύματα.
*Ο κ. Ζαν Κοέν είναι δημοσιογράφος - ανταποκριτής της Ισραηλινής Ραδιοφωνίας.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008 στην Καθημερινή
