Δύο νύχτες πριν τις εκλογές, σε μία προεκλογική περίοδο που πολλοί χαρακτηρίζουν ως πολύ σύντομη, ως αναιμική, σαν να μη θυμίζει σε τίποτα παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις. Τι θα περίμενε κανείς τη στιγμή που όλοι αναγνωρίζουν ότι το συντρηπτικά μεγαλύτερο μέρος της σημερινής νεολαίας έχει απαξιώσει τις παρατάξεις και τα κόμματα και έχει σαν μόνο λάβαρο την απάθεια απέναντι στην κρίση του συστήματος; Τι θα περίμενε κανείς τη στιγμή που το σημαντικότερο γεγονός την τελευταία περίοδο, αυτό το πυρκαγιών γίνεται βορά στο όποιο μικροκομματικό όφελος;
Προσωπικά όμως βρίσκω πολλές ομοιότητες με παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις...
Οι δημοσιογράφοι, που για μία ακόμα φορά μας δείχνουν ποιος είναι ο ορισμός της στρατευμένης δημοσιογραφίας με τις στημένες ερωτήσεις και τοποθετήσεις τους, είτε συμμετέχοντας σε συζητήσεις, είτε συντονίζοντάς τες.
Οι δημοσιογράφοι, που για μία ακόμα φορά μας δείχνουν ποιος είναι ο ορισμός της στρατευμένης δημοσιογραφίας με τις στημένες ερωτήσεις και τοποθετήσεις τους, είτε συμμετέχοντας σε συζητήσεις, είτε συντονίζοντάς τες.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, που για μία ακόμα φορά ξεθάβει το (από καιρό) θαμμένο τσεκούρι του σκληρού ροκ έναντι της πάλαι ποτέ Δεξιάς. Είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της σκόπιμης κατασκευής ενός εχθρού, ο οποίος θα ξυπνήσει τα αρχέγονα ένστικτα της αυτοσυντήρησης άρα και της (ενδεχόμενης) συστράτευσης με το ΠΑΣΟΚ. Ναι, ίσως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του! Ίσως είναι μια ακόμα ένδειξη του τελευταίου βρυχυθμού του "θηρίου" πριν παραδώσει πνεύμα. Ο χρόνος περνάει και η κοινωνία όμως προχωράει μπροστά. Προσπαθεί να εξελιχτεί και όλα τα κατάλοιπα του παρελθόντος μένουν εκεί, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ώστε να τα ξεθάβουμε απλά και μόνο για να μην τα επαναλαμβάνουμε. Τη δεκαετία του 80 την έζησα στα θρανία του Δημοτικού και το τέλος της με βρήκε στο Γυμνάσιο. Την πάλαι ποτέ Δεξιά δεν την έζησα, επομένως δεν τη θυμάμαι. Θυμάμαι όμως τις κλαδικές και τους κλαδάρχες. Θυμάμαι τις πράσινες κάρτες κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων. Θυμάμαι τότε, στην πρώτη από τις τρεις αναμετρήσεις του 89 και του 90 έναν αστυνομικό, να μου κάνει με τα δάχτυλα το σήμα της νίκης μέσα από το τζάμι του περιπολικού, στα κρυφά, για να μην τον δει ο συνάδελφός του. Ήμουν στο διπλανό αυτοκίνητο ανεμίζοντας μια γαλάζια σημαία με τον πυρσό, σύμβολο για πολλούς ξεθωριασμένο πλέον. Αυτή η εικόνα έμεινε μέσα στο μυαλό μου, ήμουν 12 χρονών τότε...
Τι άλλο μου θυμίζει τα παλιά;
Η απουσία πολιτικών επιχειρημάτων, η απουσία λογικών επιχειρημάτων. Είναι αυτό που ονομάζουμε ξύλινη γλώσσα ίσως, ή αλλιώς, το "πώς μπορείς να μιλάς 20 λεπτά, χωρίς να λες τίποτα". Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι πολιτικοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Πιστεύω ότι σκόπιμα επιδιώκουν να μιλούν έτσι. Προτιμούν να μη χρειάζεται να σκεφτούμε τι είπαν (ώστε να το κρίνουμε και ενδεχόμενα να το κατακρίνουμε), από το να χρειαστεί να σκεφτούν εκείνοι τι μπορούν να κάνουν για να είναι λίγο πιο χρήσιμοι σε εμάς, στην πατρίδα μας, στους εαυτούς τους, τους ίδιους! Με έχει κουράσει αυτού του είδους η πολιτική και αυτού του είδους οι πολιτικοί. Αισθάνομαι ότι δε μου/μας αξίζουν.
Ο εκλογικός νόμος. Πόσο τυχαίο φαίνεται το γεγονός ότι ο εκάστοτε εκλογικός νόμος του ΠΑΣΟΚ ευνοεί τη μη ύπαρξη ισχυρών κυβερνήσεων; Το 1989 και ο εκλογικός νόμος-τέρας του μακαρίτη του Κουτσόγιωργα (ο γνωστός και σαν κουτσο-νόμος) είναι τόσο μακριά, και όμως τόσο επίκαιρα. 46% των έγκυρων ψηφοδελτίων και 150 έδρες στη Βουλή. Σήμερα; Τη στιγμή που γύρω μας βλέπουμε πολλά, δυσεπίλυτα προβλήματα, όλοι ασχολούνται με την πιθανή (ή μη) αυτοδυναμία της ΝΔ. Ξαφνικά μάλιστα, 48 ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες φάνηκε και το ΠΑΣΟΚ να ανησυχεί αναφορικά με τη δική του αυτοδυναμία (λέμε τώρα).
Χρειαζόμαστε ισχυρές κυβερνήσεις;
Προσωπική άποψη; Σαφέστατα.
Γιατί; Μα απλά γιατί όταν κάνουμε ζήτημα μία πορεία στο κέντρο της Αθήνας 20.000 ατόμων και αξιώνουμε με βάση αυτή να αρθεί ένα νομοσχέδιο ή να παραιτηθεί ένας υπουργός (όταν η κυβέρνηση υποστηρίζεται από 165 Βουλευτές), τι θα συνέβαινε αν η κυβέρνηση είχε οριακή πλειοψηφία, ή ήταν κυβέρνηση συνεργασίας κομμάτων; Να αναφέρω σαν σημείωση σε αυτό ότι στις εκλογές του 2004, στην Α' Αθηνών, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αθροιστικά πήραν περί τις 60.000 ψήφους, ενώ στη Β' Αθηνών 156.000 ψήφους. Τόσο εξωφρενικός φαίνεται ο αριθμός των 20.000 διαδηλωτών! Ή μήπως οι πορείες είναι μέτρο σύγκρισης του πόσο αντιλαϊκός είναι ένας νόμος;
Τι άκρατος καιροσκοπισμός είναι αυτός που ωθεί το ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που αισθάνεται ότι χάνει τον έλεγχο των εκλογικών αναμετρήσων παρά την ελεγχόμενη μετακίνηση στρατιωτών σε μονοεδρικές περιφέρειες λίγο πριν τις εκλογές και τις σωρηδών ελληνοποιήσεις, να αλλάζει τον εκλογικό νόμο προς μία και μοναδική κατεύθυνση: την αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Τι παραπάνω θα μπορούσα να περιμένω; Το ΠΑΣΟΚ ζητούσε εκλογές 5 μήνες και δεν είχε κατασταλάξει στην επιλογή του επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας! Ζήτησε λοιπόν από έναν άνθρωπο που ανέλαβε την υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς πριν 8 μήνες να την παρατήσει και να ασχοληθεί με τις εθνικές εκλογές. Όχι, δεν τις μπέρδεψε με τις φοιτητικές εκλογές που γίνονται (ούτως ή άλλως) κάθε χρόνο. Μπορεί το εκλογικό αποτέλεσμα να έχει την ίδια χρωματική απόχρωση, παρόλα αυτά όμως άλλο είναι οι βουλευτικές, άλλο οι δημοτικές και άλλο οι εθνικές εκλογές. Τουλάχιστον για κάποιον που μπορεί να κάνει αυτή τη διάκριση και να βάλει κάποιο πλάνο στο κόμμα του...
Τι άλλο μου θυμίζει τα παλιά;
Η απουσία πολιτικών επιχειρημάτων, η απουσία λογικών επιχειρημάτων. Είναι αυτό που ονομάζουμε ξύλινη γλώσσα ίσως, ή αλλιώς, το "πώς μπορείς να μιλάς 20 λεπτά, χωρίς να λες τίποτα". Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι πολιτικοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Πιστεύω ότι σκόπιμα επιδιώκουν να μιλούν έτσι. Προτιμούν να μη χρειάζεται να σκεφτούμε τι είπαν (ώστε να το κρίνουμε και ενδεχόμενα να το κατακρίνουμε), από το να χρειαστεί να σκεφτούν εκείνοι τι μπορούν να κάνουν για να είναι λίγο πιο χρήσιμοι σε εμάς, στην πατρίδα μας, στους εαυτούς τους, τους ίδιους! Με έχει κουράσει αυτού του είδους η πολιτική και αυτού του είδους οι πολιτικοί. Αισθάνομαι ότι δε μου/μας αξίζουν.
Ο εκλογικός νόμος. Πόσο τυχαίο φαίνεται το γεγονός ότι ο εκάστοτε εκλογικός νόμος του ΠΑΣΟΚ ευνοεί τη μη ύπαρξη ισχυρών κυβερνήσεων; Το 1989 και ο εκλογικός νόμος-τέρας του μακαρίτη του Κουτσόγιωργα (ο γνωστός και σαν κουτσο-νόμος) είναι τόσο μακριά, και όμως τόσο επίκαιρα. 46% των έγκυρων ψηφοδελτίων και 150 έδρες στη Βουλή. Σήμερα; Τη στιγμή που γύρω μας βλέπουμε πολλά, δυσεπίλυτα προβλήματα, όλοι ασχολούνται με την πιθανή (ή μη) αυτοδυναμία της ΝΔ. Ξαφνικά μάλιστα, 48 ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες φάνηκε και το ΠΑΣΟΚ να ανησυχεί αναφορικά με τη δική του αυτοδυναμία (λέμε τώρα).
Χρειαζόμαστε ισχυρές κυβερνήσεις;
Προσωπική άποψη; Σαφέστατα.
Γιατί; Μα απλά γιατί όταν κάνουμε ζήτημα μία πορεία στο κέντρο της Αθήνας 20.000 ατόμων και αξιώνουμε με βάση αυτή να αρθεί ένα νομοσχέδιο ή να παραιτηθεί ένας υπουργός (όταν η κυβέρνηση υποστηρίζεται από 165 Βουλευτές), τι θα συνέβαινε αν η κυβέρνηση είχε οριακή πλειοψηφία, ή ήταν κυβέρνηση συνεργασίας κομμάτων; Να αναφέρω σαν σημείωση σε αυτό ότι στις εκλογές του 2004, στην Α' Αθηνών, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αθροιστικά πήραν περί τις 60.000 ψήφους, ενώ στη Β' Αθηνών 156.000 ψήφους. Τόσο εξωφρενικός φαίνεται ο αριθμός των 20.000 διαδηλωτών! Ή μήπως οι πορείες είναι μέτρο σύγκρισης του πόσο αντιλαϊκός είναι ένας νόμος;
Τι άκρατος καιροσκοπισμός είναι αυτός που ωθεί το ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που αισθάνεται ότι χάνει τον έλεγχο των εκλογικών αναμετρήσων παρά την ελεγχόμενη μετακίνηση στρατιωτών σε μονοεδρικές περιφέρειες λίγο πριν τις εκλογές και τις σωρηδών ελληνοποιήσεις, να αλλάζει τον εκλογικό νόμο προς μία και μοναδική κατεύθυνση: την αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Τι παραπάνω θα μπορούσα να περιμένω; Το ΠΑΣΟΚ ζητούσε εκλογές 5 μήνες και δεν είχε κατασταλάξει στην επιλογή του επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας! Ζήτησε λοιπόν από έναν άνθρωπο που ανέλαβε την υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς πριν 8 μήνες να την παρατήσει και να ασχοληθεί με τις εθνικές εκλογές. Όχι, δεν τις μπέρδεψε με τις φοιτητικές εκλογές που γίνονται (ούτως ή άλλως) κάθε χρόνο. Μπορεί το εκλογικό αποτέλεσμα να έχει την ίδια χρωματική απόχρωση, παρόλα αυτά όμως άλλο είναι οι βουλευτικές, άλλο οι δημοτικές και άλλο οι εθνικές εκλογές. Τουλάχιστον για κάποιον που μπορεί να κάνει αυτή τη διάκριση και να βάλει κάποιο πλάνο στο κόμμα του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου