του Σταύρου Λυγερού
Εάν ο Κ. Καραμανλής είχε αποδεχθεί την ένταξη στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ, η Ελλάδα θα είχε εγκαταλείψει το μοναδικό όπλο της για να πειθαναγκάσει τα Σκόπια. Η ειρωνεία είναι ότι ενώ θα είχε διαπράξει ένα διά παραλείψεως εθνικό έγκλημα, δεν θα είχε αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα ούτε από την αντιπολίτευση ούτε στο εσωτερικό της Ν.Δ. Το ΛΑΟΣ θα «ανέβει στα κεραμίδια» έτσι κι αλλώς. Τα υπόλοιπα κόμματα θα περνούσαν την υπόθεση στο «ντούκου». Οσο για τους μακεδονομάχους «γαλάζιους» βουλευτές, αυτοί αντιδρούν σχεδόν παβλοφικά κι όχι πολιτικά. Επειδή πρακτικά το δίλημμα είναι ή σύνθετη ονομασία ή σκέτο «Μακεδονία», όποιος απορρίπτει το πρώτο εξ αντικειμένου εργάζεται υπέρ του δεύτερου.
Το εθνικό θέμα είχε εξαρχής εγκλωβιστεί στη μέγγενη δύο λανθασμένων και αντιπαραγωγικών γραμμών. Από τη μία ήταν ότι το όνομα δεν έχει και πολύ σημασία. Από την άλλη το «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα». Το εθνικό ζητούμενο, όμως, είναι να ακυρωθεί η κρατική ιδεολογία των Σκοπίων περί «διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας». Η Μακεδονία δεν είναι πατρίδα ενός έθνους. Ηταν και παραμένει μία πολυεθνική περιοχή. Υπάρχει σλαβομακεδονικό, αλλά όχι μακεδονικό έθνος. Υπάρχει σλαβομακεδονική, αλλά όχι μακεδονική γλώσσα.
Η προσπάθεια των Σλαβομακεδόνων (στη συντριπτική πλειοψηφία τους ζουν στην ΠΓΔΜ) να οικειοποιηθούν τον όρο Μακεδονία δεν είναι καθόλου αθώα. Υποδηλώνει επεκτατική πρόθεση. Είναι η προσπάθεια ενός Μέρους να εμφανισθεί σαν Ολο. Είναι σαν η Ελλάδα να αποφάσιζε ότι εφεξής θα ονομάζεται Ευρώπη! Είναι κι αυτή μέρος της Ευρώπης, αλλά δεν είναι η Ευρώπη.
Το ζήτημα δεν είναι εάν η Αθήνα θα αποδεχθεί μία οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία. Είναι να επιβληθεί η σύνθετη ονομασία, που απεικονίζει την πραγματικότητα. Η ύπαρξη αλβανικής κοινότητας στην ΠΓΔΜ δεν επιτρέπει να χρησιμοποιηθεί ως μόνιμη ονομασία ένας εθνογεωγραφικός όρος, όπως Σλαβομακεδονία. Για να ακυρωθεί το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού, το όνομα πρέπει να είναι ένας αμιγώς γεωγραφικός όρος, όπως Ανω Μακεδονία (Γκορναματσεντόνια). Ακριβώς επειδή αυτή η ονομασία αντανακλά με ακρίβεια την πραγματικότητα, ουσιαστικά δεν αποτελεί συμβιβασμό ούτε για τους Ελληνες ούτε για τους Σλαβομακεδόνες. Εάν η Αθήνα είχε συνοδεύσει την απειλή άσκησης βέτο με μία τέτοια πρόταση για το οριστικό όνομα της ΠΓΔΜ, η πολιτική της θα είχε μεγαλύτερη απήχηση στη διεθνή κοινότητα.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007 στην Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου