ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Την ανάγκη αλλαγής του τρόπου διαχείρισης των δασών όπως αυτών της βελανιδιάς, υιοθετώντας άλλες συμπεριφορές που θα αποδίδουν περισσότερο στην αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου επισήμαναν ειδικοί επιστήμονες σε ημερίδα για τη συμβολή των δασών στο Πρωτόκολλο του Κιότο.
Μία από αυτές τις αλλαγές όπως την παρουσίασε στην ημερίδα ο καθηγητής Δασολογίας του ΑΠΘ κ Θεοχ. Ζιάγκας είναι η προστασία του δάσους της βελανιδιάς το οποίο αναδεικνύεται σε πολύτιμο φίλτρο για τη συγκράτηση του διοξειδίου του άνθρακα. Ο καθηγητής προτείνει αντί να αποψιλώνονται τα δάση βελανιδιάς στην Ελλάδα για την παραγωγή καυσόξυλων ευτελούς αξίας να μένουν ανέπαφα να μεγαλώνουν και να αναπτύσσονται, για να κατακρατούν το διοξείδιο του άνθρακα (το κυρίαρχο απ’ τα αέρια του θερμοκηπίου), αφού έχουν την ικανότητα να κρατούν 20 φορές περισσότερο απ’ ό,τι τα άλλα δάση. Για την Ελλάδα είναι αξιοπρόσεκτη αυτή η παράμετρος διότι όπως εξήγησε ο καθηγητής οι βελανιδιές αποτελούν περίπου το 1/3 της συνολικής δασικής έκτασης στη χώρα, η οποία λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών έχει πέσει στο 25% ενώ θεωρητικά θα μπορούσε να φτάνει το 75%.
«Σήμερα τα δάση βελανιδιάς στη χώρα μας υλοτομούνται αποψιλωτικά ανά 20 χρόνια, και επειδή οι βελανιδιές δεν προλαβαίνουν σ’ αυτό το διάστημα ν αναπτυχθούν, το ξύλο τους καταλήγει μόνο για τα καυσόξυλα η πώληση των οποίων συνήθως δεν καλύπτει ούτε τα έξοδα υλοτόμησης κι εξαγωγής, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε τεράστια περιβαλλοντικά και οικονομικά οφέλη τη στιγμή που η χώρα μας είναι στο... κόκκινο κι αγοράζει δικαιώματα εκπομπών αερίων», ανέφερε ο ίδιος.
Μία από αυτές τις αλλαγές όπως την παρουσίασε στην ημερίδα ο καθηγητής Δασολογίας του ΑΠΘ κ Θεοχ. Ζιάγκας είναι η προστασία του δάσους της βελανιδιάς το οποίο αναδεικνύεται σε πολύτιμο φίλτρο για τη συγκράτηση του διοξειδίου του άνθρακα. Ο καθηγητής προτείνει αντί να αποψιλώνονται τα δάση βελανιδιάς στην Ελλάδα για την παραγωγή καυσόξυλων ευτελούς αξίας να μένουν ανέπαφα να μεγαλώνουν και να αναπτύσσονται, για να κατακρατούν το διοξείδιο του άνθρακα (το κυρίαρχο απ’ τα αέρια του θερμοκηπίου), αφού έχουν την ικανότητα να κρατούν 20 φορές περισσότερο απ’ ό,τι τα άλλα δάση. Για την Ελλάδα είναι αξιοπρόσεκτη αυτή η παράμετρος διότι όπως εξήγησε ο καθηγητής οι βελανιδιές αποτελούν περίπου το 1/3 της συνολικής δασικής έκτασης στη χώρα, η οποία λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών έχει πέσει στο 25% ενώ θεωρητικά θα μπορούσε να φτάνει το 75%.
«Σήμερα τα δάση βελανιδιάς στη χώρα μας υλοτομούνται αποψιλωτικά ανά 20 χρόνια, και επειδή οι βελανιδιές δεν προλαβαίνουν σ’ αυτό το διάστημα ν αναπτυχθούν, το ξύλο τους καταλήγει μόνο για τα καυσόξυλα η πώληση των οποίων συνήθως δεν καλύπτει ούτε τα έξοδα υλοτόμησης κι εξαγωγής, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε τεράστια περιβαλλοντικά και οικονομικά οφέλη τη στιγμή που η χώρα μας είναι στο... κόκκινο κι αγοράζει δικαιώματα εκπομπών αερίων», ανέφερε ο ίδιος.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε το Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007, στην Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου